Vandaag is Joris verdrietig. Het begint al vroeg in de ochtend als ik zijn kamer binnenkom. Joris schreeuwt niet vrolijk en oorverdovend zoals normaal. Hij huilt. Zijn mondhoeken hangen naar beneden. Dikke tranen rollen over zijn wang. “Ach mannetje, wat is er?”, vraag ik hem. Joris antwoordt niet. Ik til hem op en aai over zijn rug, terwijl hij natte plekken maakt op mijn schouder. Het helpt. Ik voel zijn lijf ontspannen onder mijn hand. Maar als ik hem beneden in zijn stoel wil zetten voor zijn voeding, begint hij opnieuw te huilen. Met uithalen en luide snikken. Ik til hem weer op mijn schoot en wieg hem heen en weer. “Mama, waarom is Joris verdrietig?”, vraagt Mirthe. “Ik weet het niet”, antwoord ik. Ik weet het niet. Misschien heeft hij ons gemist. Gisteren waren wij weg met zijn drieën. Uit eten met familie. Zonder hem. De oppas heeft hem naar bed gebracht. Hij huilde toen ook al dikke tranen, vertelde ze. Ik voel me schuldig omdat ik hem achterliet. Ik vul in: Waar waren jullie mama? Ik was jullie kwijt! Mijn hart breekt bij het zien van zoveel tranen. Ik kus zijn haren en probeer het hem uit te leggen. Dat wij altijd weer terugkomen. Ik veeg zijn natte gezichtje af en probeer in zijn ogen te lezen wat hij op zijn hart heeft. Hij wrijft over zijn oor. Misschien voelt hij zich gewoon niet zo lekker? “Heb je pijn in je oor?” vraag ik hem. Hij snikt en ik aai zijn oor. Voor de zoveelste keer denk ik bij mezelf: Kon hij maar precies vertellen waarom hij verdrietig is. Zodat ik niet hoef te raden en te gissen. Kon ik alles maar met woorden uitleggen. Zodat ik hem kan troosten en hem vertrouwen kan geven. Ik sla mijn armen stevig om hem heen en zing “op een grote paddenstoel”. Joris lacht door zijn tranen heen. Voor nu lijkt “op een grote paddenstoel” het enige juiste antwoord.
Verdrietig
