Vandaag is mijn kleine man vier jaar geworden. Een mijlpaal. Officieel geen dreumes of peuter meer, maar een kleuter. Een kind met een leeftijd waarbij een moeder al nostalgisch terugdenkt aan de babytijd. Wat gaat het snel. Vanochtend werd ik wakker met een katterig gevoel. Mijn zoon is vier jaar geworden. Uit zijn kamer klinkt gekraai, als van een dreumes. Er is geen vierjarig ongeduldig jongetje dat staat te springen voor mijn bed. Een jongetje dat naar beneden wil omdat hij kado’s krijgt. Voor Joris is het een dag als alle andere. Mirthe wordt uitgelaten wakker. Ze wil naar beneden. We hebben de kamer versierd en er ligt een groot kado op tafel. “Mag ik helpen uitpakken?” Mirthe pakt het uit. Een speelbord met knopjes en lichtjes. Leeftijd vanaf zes maanden staat er op de doos. Joris vindt het vijf minuten mooi en smijt het dan op de grond. Ik dwaal af. Ik verlang naar een jongetje van vier dat speelt met zijn nieuwe Playmobil. Maar Joris zit niet in de fase van de Playmobil of de brandweerwagens. Opa en oma komen binnen. Opa heeft een taart gemaakt. Mirthe blaast vier kaarsjes uit. Joris laat het gebeuren. We geven Joris sondevoeding, terwijl wij smullen van de taart. Als we “Hoeraaaa” zeggen, gaan zijn armpjes omhoog. Hoera. Mijn kleine man is vier jaar geworden vandaag. Ik denk met spijt terug aan de dag van zijn geboorte. Aan de dag dat alles veranderde. Ik heb zoveel gemist en nu ineens is hij vier jaar. Vier jaar. Joris kraait en ligt te spelen op de grond. Ik pak hem op en ik knuffel hem. Ik stop mijn neus in het kuiltje van zijn hals. Joris zal altijd mama’s kleine man blijven. Joris lacht en trekt aan mijn haren. “Maak je niet druk mama. Je bent zo oud als je je voelt”, lijkt hij te zeggen. Lief kind met je blije gezichtje, geen vraag naar nog een cadeautje, geen last van weemoedige gevoelens. Hij is gewoon waar hij is en het is goed.
Jarig
