Mirthe en Joris hebben een heel lief buurmeisje. Wij ook trouwens. Ze is gek op Mirthe en Joris en wij zijn gek op haar. Ze wil graag oppassen. Ze gunt ons een avondje uit. Ze is al heel wijs, maar ook nog maar 12. Dat is nog een beetje jong voor zoveel speciale zorg. Voeding geven door een slang is toch een hele verantwoordelijkheid voor een 12 jarige. Maar wat in het vat zit verzuurt niet. Ze komt al veel langs om te oefenen. Dan knutselt ze met Mirthe en speelt ze met Joris. Dat doet ze heel goed. Puur en oprecht. De orthopedagoog kan er nog een puntje aan zuigen. Dat belooft wat voor de toekomst. Joris is dankbaar oefenmateriaal. Hij lacht verliefd naar haar. Hij schuifelt in zijn loopwagen naar haar toe en vlijt zijn lijfje in haar armen. Je zou er bijna jaloers van worden. Maar het is vooral fijn, een vriendin erbij voor zoonlief. Een grote zus, een kleine mama. Vanuit het keukenraam heb ik uitzicht op een mooi tafereel buiten. De zon schijnt. Mirthe is aan het hinkelen en Joris trippelt er langs in zijn loopkar, voorgetrokken door zijn buurmeisje. Heen en weer, heen en weer, heen en weer. Je zou er het heen en weer van krijgen. Die drie buiten niet. Ze lachen wat af. Joris doet zijn ogen dicht en geniet van de wind op zijn gezicht en in zijn haren. Zijn kleine zusje geeft hem een aai en de “grote zus” zorgt dat het mogelijk is, dit prachtige uitzicht vanuit het keukenraam.
Ze zit in groep 8, deze lieve zorgzame oppas en vandaag houdt ze met haar schoolvriendinnetje een spreekbeurt over “gehandicaptenzorg”. Daar gaat heel wat aan vooraf. Volgens haar moeder lijkt het wel een scriptie. Ze heeft zorgvuldig onderzoek gedaan. Interview afgenomen, wijze vragen gesteld (“Waar lopen jullie nu tegenaan?, hoe ziet een dag met Joris eruit?”), meegekeken op de therapeutische peutergroep van Heliomare, folders bestudeerd en foto’s gemaakt van alle hulpmiddelen van Joris. Vandaag is de grote dag. Ze heeft een mooie PowerPoint-presentatie gemaakt en vertelt gedreven haar verhaal. Met passie en met rode konen. Als klap op de vuurpijl komt papa Richard de rolstoelfiets met Joris erin showen in de klas. Ons buurmeisje heeft er al veel verstand van. Haar klasgenoten hangen aan haar lippen en kijken vol aandacht naar Joris. Geen wippende stoelen, geen vliegende propjes. Joris kijkt tevreden om zich heen. Hij voelt zich wel thuis in groep 8, tussen al deze puberende meisjes en jongens. Ze krijgt een 8,5. Dat is het hoogst haalbare. Want de juf geeft geen negens. Van ons krijgt ze een dikke 10. Want als er maar een paar mensen zijn als ons buurmeisje die in de toekomst voor Joris zorgen, dan komt het goed!
Brittney, je bent een kanjer!