Ontdekkingstocht

24 september 2012

Joris is vrij vandaag. Om drie uur halen we gezellig samen Mirthe op uit school. Joris zingt tevreden voor zich uit. Het klinkt ouderwets gezellig. Hij zit vandaag goed in zijn vel. Hij is duidelijk blij met zijn nieuwe rolstoel. We hebben veel bekijks en ik ben trots. De rolstoel staat ons goed. Het is lekker weer en nadat de school is uitgegaan, blijft Mirthe nog even spelen op het schoolplein met een paar vriendinnetjes. Ze klauteren op het klimrek en spelen tikkertje. Ik sta te kletsen met de andere moeders en laat de rolstoel even los. Joris kijkt om zich heen. Ik ben niet anders gewend en ga weer op in mijn gesprekspartner. Maar als ik weer naast me kijk is meneer ineens verdwenen. Hij is zowaar aan mijn aandacht ontsnapt en staat een eindje verder. Wat een mijlpaal. Hij neemt terplekke de situatie op en onwennig rolt hij nog wat verder van me af. Alsof hij zojuist de eerste meters buiten het vertrouwde nest aan het ontdekken is, nog wat wankel op zijn wielen. Maar dat duurt niet lang. Een glimlach siert zijn gezicht. Triomfantelijk rolt hij vervolgens een kring van zesjarige meisjes binnen. Ik geloof mijn ogen niet. Het geheime genootschap dat zeker niet voor jongens lijkt bedoeld, opent zich onmiddellijk. “Ik was de vader en jij was de moeder en toen kregen we een baby”, klinkt het uit de verte. “Joris, jij was de baby en je moest in een rolstoel, want jij had twee gebroken benen…” Hoe verzinnen ze het. Joris vindt het best. Naadloos gaat hij op in hun spel. Hij rolt wat heen en weer. Zijn handjes rusten op de wielen, alsof ze nooit anders hebben gedaan. De bochten gaan nog niet, maar dat geeft niets. De meiden helpen hem gewoon een handje. Ze spelen om hem heen en duwen hem om de beurt. Joris heeft een harem. Hij spant ze allemaal achter zijn karretje. Zijn vader zou jaloers zijn. Inmiddels sta ik te glunderen langs de zijlijn. Zoals het hoort. Ik ben trots. Trots op mijn dochter en haar vriendinnen die hem als vanzelfsprekend binnenlaten in hun sprookjeswereld. Trots op mijn zoon die zelfstandig een klein stukje van de echte wereld heeft verkend.