Afscheid nemen is een beetje sterven. Dat heb ik vandaag ondervonden. Want Joris was vandaag voor het laatst op “Dribbel”, de therapeutische peutergroep op de vroegbehandeling in Heliomare. Twee jaar lang was hij er drie ochtenden in de week. Hij heeft er zijn eerste belangrijke ontwikkelingsstappen gezet. En niet alleen hij. Ook wij ouders. Twee jaar was hij toen hij binnen kwam. Nog een heel klein mannetje. Wij wisten nog nergens van en waren onbekend in het land van syndromen en handicaps. Nu twee jaar later is deze wereld bekend en vertrouwd en lang niet zo verschrikkelijk als we dachten. Joris en wij zijn een stuk wijzer geworden. De vroegbehandeling is een warm bad. Een fijne plek voor Joris. Een fijne plek voor mij als moeder. Wij horen erbij. We zijn één van hen. Joris heeft zijn eigen talenten en die worden daar gezien en benut. Joris heeft geleerd om liedjes af te maken met een geluidje en te kiezen uit twee voorwerpen. Hij heeft zijn eerste stapjes gezet in zijn loopkar en de eerste voorzichtige meters afgelegd in zijn rolstoel. Ik heb altijd heel veel liefde en toewijding gelezen in de ogen van de juffen en therapeuten. De oprechte blijheid gevoeld bij elke ontwikkelingsstap. Ik heb de wereld van Joris in deze kleine vertrouwde wereld van Dribbel de afgelopen jaren een beetje groter zien worden. Twee jaar geleden lag hij met een speeltje op de mat. Nu gaat hij in zijn loopkar het hele pand door. Joris heeft een eigen “ik” gekregen. Maar de juffen en therapeuten zagen zijn “ik” al vanaf de eerste dag in zijn lachende gezichtje.
Het maakt mij een trotse mama. Nu moeten we het warme bad uit. Joris weet van niets. Hij lacht naar zijn juf Irene, alsof hij haar morgen weer ziet. Maar wij hebben tranen in onze ogen, want wij weten dat deze periode voorbij is. Zoals ieder kind van vier, gaat Joris naar de volgende fase. Irene geeft mij een stick met foto’s mee die ze gemaakt heeft vanaf 2010 tot nu. Als je de foto’s achter elkaar ziet, zie je een prachtige film van een gelukkige Joris die de wereld onderzoekt op zijn eigen wijze manier. Op een plek waar het mogelijk wordt gemaakt te groeien van dreumes naar peuter naar kleuter. Een plek waar hij op waarde wordt geschat, waar ze hem kennen, waar ze weten wat hij wel en niet nodig heeft. Waar ze zijn kwaliteiten zien en zijn bijzonderheden. De kinderen zijn misschien beperkt in Heliomare, ze zijn ook compleet, gewoon omdat ze zijn wie ze zijn. Het is een mooie compilatie van de afgelopen jaren. Buiten het bad regent het tranen. Ik hoop dat hij in zijn verdere leven diezelfde warmte en toewijding zal blijven ontvangen. Maar zoals het bij Dribbel was, zo wordt het nooit meer. Afscheid nemen is een beetje sterven. De vroegbehandeling is een zoete herinnering aan de peutertijd van Joris en dat kunnen ze mij niet meer afnemen. Dag lieve Irene, Mirjam, Linda, Marjanne, Yvette, Sophie, Marjan en Ina Annet! Bedankt voor alles!