Zwembad

9 april 2012

Op tweede paasdag willen wij een gezinsuitje maken. Gezinsuitjes zijn voor ons niet altijd vanzelfsprekend. Met Joris moeten we altijd goed nadenken waar we heen gaan. Kunnen we sondevoeding geven? Is er een mogelijkheid tot verschonen van een jongetje dat niet meer op een commode past? Heeft hij er wat aan en houdt hij het vol? Laat maar zitten, denk ik al gauw. Maar vandaag niet. Vandaag wil ik gewoon gezellig met zijn vieren naar het zwembad. Een zwembad is voor Joris al gauw te koud. Hij beweegt niet veel en bovendien is een doorsnee verkleedhok niet handig, want we kunnen hem nergens neerleggen. Hij is te groot voor een baby-aankleedtafel.  Dus, besluiten we, we gaan naar het subtropisch zwemparadijs in Zandvoort.  Een goed besluit.  Je betaalt wat meer, maar het is er lekker warm. Joris kan wat langer in het water blijven en Mirthe hoeft er niet na een uurtje al uit. Iedereen blij. De eerste hobbel is er al meteen bij aankomst. Een poortje met een draaideurtje. Daar kan geen buggy door, laat staan een aangepaste. Ik loop naar het hokje met de badmeesters en vraag of ik met buggy en al naar binnen mag. De badmeester wijst naar een hoekje voor het poortje, waar een hele hoop wandelwagens staan. We mogen niet met de buggy naar binnen. Ik leg uit dat Joris niet kan lopen. Gelukkig kan hij wel lachen naar de badmeester. Er wordt wat moeilijk gekeken en er moet even gebeld worden. Uiteindelijk mag ik bij uitzondering met buggy en al naar binnen. Kennelijk is hier niet gerekend op gehandicapte jongetjes. Gelukkig blijkt er binnen wel een kleedhok te zijn voor gehandicapten en nadat er een boze moeder met twee rondspringende meisjes is uitgejaagd door de badmeester, worden wij als Vips binnengeleid in een ruime kleedkamer voor onszelf alleen. Er is een speciale douchestretcher waarop we Joris kunnen omkleden, een eigen toilet en voldoende ruimte voor de buggy. Als ik later met  een blije Joris in het zwembad lig besef ik dat het fijn is dat dit soort faciliteiten er zijn en dat het soms ook voordelen heeft, zo’n uitzonderingspositie. Want wie van al deze zwemmende mensen heeft zo’n mooi groot verkleedhok voor zichzelf in deze drukte?  Het water is heerlijk. Joris geniet enorm. Hij kraait en lacht de hele tijd. Ik geniet van zijn blote warme lijfje tegen het mijne. Mirthe zwemt enthousiast om ons heen. Ik voel me even een “gewoon” gezin dat met zijn vieren “gewoon” naar het zwembad gaat en dat voelt goed.  Gewoon “gewoon”, dankzij de uitzonderingspositie en het bordje met de rolstoel, waar we voorheen altijd voorbijliepen.